اثر یک جلسه تمرین مقاومتی بر بیان mir-1 و ژن های myod،mef2 و hdac4 در عضلات تند و کند موش های ویستار

هدف این تحقیق بررسی اثر یک جلسه تمرین مقاومتی بر بیان mir-1 و بیان ژن های myod،mef2 و hdac4در عضلات تند و کند رت های ویستار بود. 15 رت نر ویستار از انستیتو پاستور خریداری و تمام شرایط طبیعی (دما، چرخه خواب و بیداری، غذا و...) برای آنها فراهم شد. رت ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی(n=10) و کنترل(n=5) تقسیم شدند. گروه تمرینی یک جلسه تمرین مقاومتی را اجرا کردند [صعود از نردبان 26 پله 1 متری با وزنه هایی که به دمشان متصل بود(4 ست، 5 تکرار، با 30 ثانیه استراحت بین تکرار ها و 2 دقیقه استراحت بین ست ها)]. رت ها ی هر دو گروه بعد از بی هوش شدن تشریح شدند که رت های گروه تمرینی به دو گروه مساوی تقسیم و در دو زمان 3 ساعت و 6 ساعت پس از تمرین مقاومتی تشریح شدند. در ادامه عضله نعلی و edl آنها استخراج شد. برای اندازه گیری بیان mir-1 ، myod،mef2 و hdac4 از تکنیک real time rt-pcr استفاده شد. و از نرم افزار spss و آزمون آماری t برای ارزیابی بیان ژن ها استفاده شد. حداقل سطح معنی داری 05/0p< در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که میزان بیان mir-1 عضلهedl 3 و 6 ساعت پس از تمرین به صورت معنی داری کاهش می یابد، اما تغییر معنی داری در بیان mir-1 عضله نعلی مشاهده نشد. همچنین مشاهده شد که میزان بیان mef2 عضله edl در حال افزایش بود و در 6 ساعت پس از تمرین معنی دار شد، در حالی که mef2 عضله نعلی در 3 ساعت پس از تمرین کاهش معنی داری را نشان داد. تغییر معنی داری در میزان بیان hdac4 و myod عضلات نعلی و edl مشاهده نشد. در نتیجه به نظر می رسد این شبکه رونویسی در عضله edl بیشتر تحت تاثیر تمرین مقاومتی قرار می گیرد تا عضله نعلی، احتمالا این تفاوت از جریان های کلسیمی بالا و یا آسیب بافتی بیشتر در عضله edl نسبت به عضله نعلی ناشی می شود.